W postaci legendarnych artystek naszego stulecia wcielają się dwie znakomite aktorki sceny polskiej - Grażyna Szapołowska i Beata Fudalej. W garderobie teatralnej, przed lustrem, nie kryjąc tremy przeistaczają się w gwiazdy z tamtych lat: "błękitnego anioła" o niewiarygodnie zgrabnych nogach, spowitego obłokiem dymu z papierosa i w "paryskiego wróbelka" o szorstkim, dramatycznym, bardzo charakterystycznym głosie, smutnej twarzy, wielkich oczach i filigranowej figurze, w czarnej sukni bez ozdób. Największe przeboje obu gwiazd ("Akordeonista", "Nie! Nie żałuję", "Życie na różowo", "Gdzie są kwiaty z tamtych lat", "Hymn do miłości", "Istnieją tylko po to", "Milord", "Lili Marlene"), z pięknymi polskimi tekstami Roberta Stillera, w interpretacji śpiewających aktorek zapadają w ucho, pamięć i serce. Edith Piaf i Marlene Dietrich spotykały się rzadko, ale zawsze w ważnych momentach swego życia, łączyła je wielka przyjaźń. Marlenę staje się mentorką i przyjaciółką Edith, pomagając jej w chwilach załamań zarówno zawodowych, jak i uczuciowych. Dramaturgia spektaklu zbudowana została na kontraście osobowości. Z jednej strony córka pruskiego oficera - Marlene Dietrich, światowa gwiazda kina, uosobienie kobiecości tamtych czasów, postrzegana jako kobieta chłodna, wyrachowana - i Piaf - żywiołowa, nie kryjąca swych proletariackich korzeni, o charakterystycznej urodzie.
