Reklama

Rynek pracy wciąż pod kreską

Niewesoło przedstawia się sytuacja na lokalnym rynku pracy. Wciąż poziom bezrobocia jest w Tomaszowie Mazowieckim najwyższy w całym województwie. Na koniec maja w rejestrach Powiatowego Urzędu Pracy pozostawało 7956 osób, w tym 1504 z prawem do zasiłku. To o blisko 100 więcej niż to miało miejsce w analogicznym okresie roku poprzedniego. Wpływ na taki wynik ma ogólna dekoniunktura gospodarcza oraz niższe niż rok temu środki, jakie otrzymaliśmy w naszym powiecie na aktywne formy zwalczania bezrobocia.

16.06.2012 12:05 (aktualizacja 27.09.2023 04:33)

Kryzys na rynku pracy w Tomaszowie Mazowieckim trwa nieprzerwanie od kilkunastu lat. Wywołał go upadek największych lokalnych przedsiębiorstw, w tym przede wszystkim ZWCh „Chemitex - Wistom”, zatrudniającego w okresie swej świetności kilka tysięcy osób. Klęska firmy to przede wszystkim efekt złego zarządzania, niedostosowanego do nowych warunków gospodarki rynkowej. Niestety „wistomowski” styl zarządzania wciąż jest u nas obecny.

Reklama

Tragiczną sytuację Wistomu ratować miał tajwański inwestor, do którego dzisiaj nikt się nie chce przyznać i nie wiadomo w sumie, kto go do Tomaszowa sprowdził. Według najpopularniejszej, funkcjonującej wersji trafili oni na ulicę Spalską za sprawą ówczesnego posła AWS, Mirosława Kuklińskiego. Być może, gdyby działania przyniosły sukces, chętnych do podpisania się pod nim byłoby więcej.

Solidność bizensowego partnera wspierał ówczesny wcepremier polskiego Rządu, Janusz Tomaszewski, który wykazał się nawet tak daleko idącym poświęceniem, że odwiedził tomaszowską Oczyszczalnię Ścieków, która wówczas była od momentu jej budowy w wistomowskim władaniu. Na szczęście ten strategiczny obiekt udało się przejąć miastu. Dzięki temu dzisiaj istnieje możliwość jej zmodernizowania oraz skanalizowania części miasta dotąd nie mającej dostępu do sieci.

Podpisano umowę i jak zawsze "odtrąbiono" sukces. Tomaszowianie przez moment mogli poczuć się jak prawdziwy gospodarczy "tygrys". Dziesiątki hektarów przemysłowych gruntów, z bocznicami kolejowymi, budynkami i infrastrukturą, zmieniło właściciela. Akt notarialny podpisano, wpłacono część należności. Na tym się jednak korzyści finansowe dla Skarbu Państwa, ale i miasta zakończyły. Inwestor do dzisiaj nie spłacił swoich należności, ponieważ jak donosiły media trafił do azjatyckiego więzienia.

Zanim jednak do tego doszło powołano spółkę i powieszono dwujęzyczną tablicę, która oznajmiała, że w tym miejscu istniał "Polsko - Tajwański Park Przemysłowy". Funkcjonował on jedynie tylko na przysłowiowym papierze. Spółka szybko ogłosiła upadłość a we władnie majątkiem dawnego przemysłowego giganta wszedł syndyk masy upadłościowej, który utrzymuje się z masy upadłościowej wyprzedając co się tylko da i wynajmując, co tylko nadaje się do wynajęcia. Sytuacja taka trwa od kilkunastu już lat. Niektóre z decyzji budziły kontrowersje i protesty, jak ta o sprzedaży wymiennikowni na osiedlu Strzelecka razem ze znajdującymi się obok niej garażami

Protesty pracowników angażowały Radę Miejską, lokalnych polityków oraz przyciągały ogólnopolskie media. Zakład stał się bohaterem jednego z wydań prowadzonego przez Elżbietę Jaworowicz programu "Sprawa dla reportera". Jego los był jednak przesądzony. Zaczęła się, stopniowo narastająca, fala niekontrolowanej grabieży i nieszczenia. Legalnie, półlegalnie i całkowicie nielegalnie zaczęto wycinać wszystko, co tylko dało się zamienić na pieniądz w punktach skupu złomu. Znikały nawet szyny kolejowe, których przecież nie można wywieźć z terenu zakłądu dwukołowym wózkiem. Tony, kwasoodpornej blachy znikały w okamgnieniu. W ich miejsce zjawiły się niebezpieczne odpady, które nie wiadomo kto i kiedy pozostawił.

Tam, gdzie nie ma gospodarza, pojawia się najczęściej ogień. Po wyprowadzeniu się najemców, kiedy część terenów sprzedano hidzpańskiemu deweloperowi, ktoś podpalił nawet biurowiec przy ulicy Spalskiej. Podobny los spotyka większość opuszczonych obiektów, czego najlpszym przygłądem są dawne Zakłady Przemysłu Wełnianego "Mazovia", a więc kolejne przedsiębiorstwo, które jeszcze pod koniec lat 80 - tych zatrudniało dużą grupę osób, a które obecnie wskutek złego zarządzania przestało istnieć.

Czy zatem Tomaszów Mazowiecki ma szansę znowu stać się miastem przemysłowym, gdzie rozwija się nie tylko handel w blaszanych, wielkopowierzchniowych sklepach? Z całą pewnością na powstanie u nas firm zatrudniających tysiące ludzi nie ma co liczyć. Uniemożliwia to postęp techonologiczny, jaki dokonał się na przestrzeni ostatnich 20-30 lat. Dzisiejsze przedsiębiorstwa to najczęściej kilkadziesiąt lub kilkuset pracowników produkcyjnych. Należy jednak o nie zabiegać i tworzyć warunki niezbędne do ich rozwoju. Samo położenie geograficzne i poprawa układu komunikacyjnego to zbyt mało, by stać się interesującym partnerem wśród innych walczących o inwestycje miast. Bo co niby możemy zaproponować takiego, co mogłoby nas pozytywnie odróżnić np. od Radomska lub Rawy Mazowieckiej?

Bezrobocie w liczbach na koniec maja 2012

		maj 2012	Maj 2011
Zarejestrowani bezrobotni według wybranych kategorii:	Ogółem:	7956	7823
	Kobiety:	3719	3736
	Zamieszkali na wsi:	3191	3136
	Niepełnosprawni:	567	615
	Z prawem do zasiłku:	1504	1335
	Długotrwale bezrobotni:	3739	3840
	W okresie do 12 m-cy od dnia ukończenia nauki:	230	256
	Bez kwalifikacji zawodowych:	2100	1812
	Do 25 roku życia:	1395	1385
	Powyżej 50 roku życia:	1881	1822
	Którzy ukończyli szkołę wyższą do 27 roku życia:	83	97
Fluktuacja	"Napływ" w miesiącu:	759	636
Fluktuacja	"Odpływ" w miesiącu:	1036	948
Podjęcia pracy	w miesiącu:	536	200
Niepotwierdzenie gotowości do pracy (wyłączenia)	w miesiącu:	229	200
Miejsca pracy i miejsca aktywizacji zawodowej	w miesiącu:	129	118
Miejsca pracy i miejsca aktywizacji zawodowej	na koniec miesiąca:	10	40

Reklama

Data dodania: 16.06.2012 12:05

bezrobocie

Podziel się

Oceń

Napisz komentarz

Komentarze

Tomaszowianin 20.06.2012 20:05

Kuklinski, przynajmniej coś chciał zrobić, a ze mu nie wyszlo to juz inna sprawa. Czystą głupota była chęć sprzedania tego w jednym kawałku. Trzeba było dzielic na działki, poszczegolne hale i w takim ksztalcie to puszczac tworzacemu sie prywatnemu biznesowi. A tak, to za duzo cwaniaków chcialo zarobic na upadku tego zakladu i koniec koncem zarobil chyba tylko syndyk, złodzieje i złomiarze. I na koniec, ciekaw jestem na co poszly pieniadze z I raty od Tajwanczyka ? P.S Dziekuje redakcji za zamieszczony materiał zdjęciowy. Zwracam się z prośba do wszystkich posiadających stare zdjęcia terenu zakładu. Zwłaszcza terenów przy Spalskiej, okolice stawu , Tomofan I i II, Stołówka, Biuro, Laboratorium, Antykorozyjny, budynek partii i inne. Potrzebuje do własnego prywatnego użytku. Z góry dziękuje, rymi115@poczta.onet.pl

Reklama

bunga-bunga 17.06.2012 15:53

Czytam powyżej, że bezrobocie wywołał "upadek największych lokalnych przedsiębiorstw, w tym przede wszystkim ZWCh „Chemitex - Wistom”, zatrudniającego w okresie swej swietności kilka tysięcy osób. Klęska firmy to przede wszystkim efekt złego zarządzania, niedostosowanego do nowych warunków gospodarki rynkowej. " To ja się pytam: jakiej świetności ?! Co to była za świetność ?! Chyba raczej taka sama "świetność" jak "świetność" tego całego burdelu, który nazywano ustrojem sacjalistycznym. Dobrze, że chociaż jest napisane, że WISTOM zatrudniał kilka tysięcy "osób" a nie pracowników, bo w tych kilku tysiącach osób, takich prawdziwych i rzeczywiście niezbędnych pracowników było około 50%. Reszta - to banda obiboków: pier..... działaczy partyjnych, związkowych (nie wyłączając NSZZ S. ), stada nikomu nie potrzebnych urzędasów, chłoporoboli spod Lubochni, Unewla, Rękawca, którzy uczęszczali do WISTOMU na te swoje zmiany przecież nie po to aby solidnie popracować, tylko po to, aby się porządnie wyspać, bo po przyjeździe z "pracy" musieli zapier..... u siebie na polu. W dziale zaopatrzenia i zbytu przed wojną pracowało 9 (dziewięć) osób a w czasach "świetności" fabryki w tym samym dziale i przy nieco większej produkcji pracowało ponad 100 (sto) osób Na terenie fabryki działy się takie cuda, że 4 obiboków wychodziło rano w celu wstawienia jednych drzwi i do końca zmiany mieli chłopaki pełne ręce roboty. Na terenie fabryki działy się takie cuda, że 4 obiboków w dziale inwestycji potrafiło cały dzień grać w komputerową piłkę nożną i nikomu to nie przeszkadzało. Na terenie fabryki można było zlecić do wykonania "na lewo" każdy wyrób, każdą usługę. Na terenie fabryki istniało około 6 melin z gorzałą. I to była przyczyna np. tego przypadku, kiedy jeden taki "pracownik" wychodził ze zmiany tak nawalony, że w bramie przewrócił się pod ciężarem ołowiu, którym był owinięty pod ubraniem. To był jeden wielki kabaret, cyrk, o którym można książkę napisać. I jak takim burdelem można było dobrze zarządzać ?! I jak taki burdel mógł się utrzymać w normalnej a nie "księżycowej" gospodarce socjalistycznej ?! Tuż przed upadkiem fabryki miało być uruchomione tzw. trójblocze. Nowiuteńkie budynki, w środku nowiuteńkie setki maszyn i urządzeń jeszcze nie rozpakowane z folii, miała być najnowocześniejsza w świecie produkcja (jedyne dwie tego typu linie technologiczne na świecie były tylko w Holandii i w Japonii). Brakowało dołownie paru groszy do uruchomienia tego. Ale przecież był senator z Tomaszowa, który mógł to załatwić. I co ? I jajco ! Dlaczego - jajco ? Bo wszyscy (no - może nie wszyscy) zapomnieli, że parę lat wcześniej był okrągły stół, pod którym Kiszczak i jego były pracownik TW Bolek podali sobie rączki u ustalili: zostawcie nam do rozgrabienia gospodarkę a my wam damy władzę, dzięki której wkrótce i wy się nachapiecie. I tak to leciało! I jesienią 1997 r. oczywistym było, że te czerwone pająki, które razem z tą partyjo-związkową sitwą jeszcze rządziły w WISTOM-ie, przecież nie były zainteresowane dalszym istnieniem fabryki. I "Smutny Jasio" czyli wicepremier Janusz Tomaszewski mógł w czasie wizyty w fabryce tylko smutno popatrzeć na te pachnące farbą ściany hal i maszyny trójblocza. Całe szczęście, że znalazł się ten Chińczyk, na którm wszyscy psy wieszają, bo dzięki tym jego dwom wpłaconym ratom (nie spłacił tylko jednej raty) przynajmniej skończyły się protesty ludzi, którym syndyk mógł wypłacić zaległe należności. PS. W ostatnim akapicie tuż nad tabelką bardzo słuszne uwagi. Tylko kto ma zabiegać o te inwestycje, jeżeli nasza lokalna władza jest zajęta chodzeniem na spotkania z: działkowcami, diabetykami, emerytami, kombatantami, itp. itd. - z całym szacunkiem dla tych grup społecznych.