Recenzje

Jeżeli założymy, że idealnym wzorem soundtracków filmowych są ścieżki dźwiękowe do filmów „Requiem dla snu” w wykonaniu Kronos Quartet i „Misja” autorstwa Ennio Morricone dojdziemy wkrótce do wniosku, iż płyta „No Movie Soundtrack” olsztyńskiej grupy Fade Out plasuje się gdzieś pomiędzy owym wzorcem a warsztatem, w którym poniekąd metodą chałupniczą trwają starania związane z udźwiękowieniem nieistniejącego jak dotąd filmu tak, aby mógł trafić do dystrybucji w kinie (a póki co przynajmniej w multipleksie naszej wyobraźni).

Jeśli szukasz w muzyce czegoś więcej niż tylko powtarzalne akordy i kopiowane bezmyślnie riffy połączone z debilnymi tekstami i jeszcze głupszymi refrenami, z całą pewnością powinieneś (a może powinnaś, by nie narazić się na zarzut bycia szowinistycznym samcem) sięgnąć po drugą płytę krakowskiego składu Chupacabras, zatytułowaną „Iluminacja”.

Dzisiaj prezentujemy wam nowy album dolnośląskiej grupy Behavior, znanego przede wszystkim z muzyki promującej serial Włatcy Móch, o czym zresztą dowiadujemy się z naklejki na opakowaniu.

Podstawą każdej spektakularnej kariery jest odpowiednio mocny i zauważalny debiut, a potem jego odpowiednia kontynuacja poprzez tzw. syndrom drugiej i trzeciej płyty. Drugie wydawnictwo zespołu potwierdza jego potencjał, wskazuje drogę, którą muzycy będą podążać, trzecie definiuje jego styl na całe lata. Wie o tym grupa Carrion, która po mocnym debiucie potwierdza drzemiący w niej potencjał kolejną płytą „El Meddah”.

Wyobraźmy sobie, że w każdym bez wyjątku mieście, miasteczku i wsi w naszym kraju działają kluby kultury, klubokawiarnie albo przynajmniej wiejskie świetlice. A w każdym z takich miejsc ma swoje próby przynajmniej jedna kapela grająca rocka, hip-hop, metal, alternatywę albo rap. Gdyby naszą wyobraźnię przerosło dawne wyobrażenie „stu tysięcy gitar”, to jednak spokojnie zmieści się w niej dziesięć tysięcy zespołów, z których przynajmniej co setny będzie w stanie w sposób profesjonalny zarejestrować swoją płytę. A co tysięczny wejść do historii polskiego rocka.

Kochajmy chudzielców, tak szybko tyją (podpisują kontrakty z „majorsami”)! Prawda jest jednak taka, że prawdziwy tygiel, w którym od pewnego czasu „gotuje się” i „kipi” naprawdę interesująca muzyka, znajduje się gdzieś daleko poza mainstreamem (kuchnią z aluminium). I akurat sporządzanemu w nim wywarowi nie są absolutnie potrzebne przyprawy oparte na emulgatorach – to zupa z prawdziwych muzycznych kości. Jeżeli myślicie, że polski rosół (przepraszam!), rynek muzyczny niemal w całości mieści się w dwóch garach; tym opolskim i tym sopockim, to ja Wam mówię: opróżnijcie ich zawartość na trawnik, a przez okno wyrzućcie cały zapas maggi, kucharka, kostek rosołowych i mięcha z supermarketu!

Kolejna formacja jaką chcemy zaprezentować naszym czytelnikom, to zespół AmoK. Pomysł narodził się w głowie Konrada. Pierwsze próby odbywały się w małym pokoiku perkusisty gdzie musiał zmieścić się z całym sprzętem. Oficjalna data powstania zespołu to 10 marca 2008 roku. Nazwa zespołu jest przypadkowa. Jest to zlepek liter, które dały tajemniczą, a zarazem intrygującą mieszankę AmoK.

Jeżeli lubicie ostre gitarowe riffy, typowe dla klasycznego metalu, melodyjny ale równocześnie obdarzony dużą mocą męski wokal, nie kojarzący się w żaden sposób z wieśniactwem pop gwiazdek z denerwującą manierą nadającą angielskiemu językowi, który sam w sobie jest dosyć „śpiewny”, karykaturalnego brzmienia, z całą pewnością sięgnąć musicie po debiutancką płytę „Krakusów” występujących pod szyldem „Black Jack”. Axel Rose spotyka na swojej drodze po raz kolejny Slasha, by skopać tyłki kolejnemu pokoleniu fanów.

Punk nie umarł, choć się zestarzał. Normalna kolej rzeczy. Ale jak to powiedział kiedyś Mark Twain: „Bunt nie mija, bunt się ustatecznia” – po pewnym czasie atrybutem „punka 40+” nie jest już wyłącznie irokez, skóra, glany i agrafka, lecz komunikat przekazywany za pomocą słów i muzyki, który manifestuje pewną niezgodę na obecną rzeczywistość i treści zawarte w programach i manifestach politycznych. Zatem każdy może być punkiem? Jasne, z tym że musi brać pod uwagę to, iż poniekąd buntując się i oddając walkowerem miejsce w „peletonie szczurów” i rozmaitych „cywilizacyjnych padlinożerców” skazuje się na niebyt i pobyt w karcerze.

Istnieją takie kapele, które w sposób programowy przeprowadziły się na prowincję polskiego rock’n’rolla i dziś z powodzeniem funkcjonują w tzw. „muzycznej Polsce B”. Nie znaczy to wcale, że są w czymś gorsze od innych stałych bywalców stolicy, „bałwochwalców” estradowego światka i laureatów rozmaitych telewizyjnych programów, aktualnie odcinających kupony od głębokich westchnień takiego czy innego „jurora-showmana”, co okazuje się być biletem wstępu na tzw. „warszawskie salony”. Jasne, dzisiaj wciąż jeszcze mało kto uwierzy w to, że naszym eksportowym towarem jest Kapela ze Wsi Warszawa, a nie sącząca się z radia muzyczna papka ale kto wie, może wreszcie kiedyś się zakrztusimy i będziemy chcieli odkaszlnąć?

Od samego początku przyjęliśmy w naszych serwisach zasadę nie promowania wątpliwej jakości rozmemłanych popowych gwiazdek wyprodukowanych na potrzeby komercyjnych stacji telewizyjnych i radiowych. Chcemy wspierać artystów, którzy mimo swojego niewątpliwego talentu uznawani są często za twórców niszowych. Ich płyty nie sprzedają się w olbrzymich nakładach a koncerty nie kosztują organizatorów kilkudziesięciu tysięcy złotych. Dzisiaj przedstawiamy Wam projekt muzyczny, który w naszej ocenie powinien trafić na szczyty list przebojów. Jednego możecie być pewni… już po pierwszym odsłuchaniu nie pozostanie Wam obojętny. Będziecie do tej płyty wracać za każdym razem, kiedy pojawi się ten charakterystyczny ucisk w sercu…

Naczelną jednostką chorobową dzisiejszej muzyki jest wszechogarniający ją rak pospolitej komercji. Dlatego tak niezwykle istotne dla uleczenia tej śmiertelnej choroby są tzw. „inicjatywy oddolne”, a więc absolutnie nie komercyjne, „znachorskie”, oparte na bajdach i wierzeniach ludowych oraz na przesądach podwórkowych lub piwnicznych; z „zachodnia” – undergroundowych. Jeśli dzisiejszy rynek muzyczny kształtują programy, w których występuje Kuba Wojewódzki and s-ka, to Karol Schwarz All Stars skazany jest na granie w podziemiach metra a jedyny telewizor, w którym zespół mógłby się pojawić to wystawiony przez lokatora z trzeciego piętra zepsuty odbiornik marki Neptun, i to pod warunkiem, że muzycy znaleźliby się na tyle blisko jego spalonego kineskopu, że zdołaliby się w nim jakoś odbić.

Analizując nazewnictwo rockowych kapel można dojść do wniosku, że prawie wszystkie na swój sposób starają się za pomocą przybranej nazwy niejako zdefiniować swój muzyczny przekaz. Zdarzają się nazwy idealne, które dzięki trafnemu określeniu muzycznych treści od razu wskazują kierunek twórczych zainteresowań zespołu, który przybrał akurat taką a nie inną nazwę. Wszystkie powyższe okoliczności występują w przypadku Redakcji, nowego zespołu Dariusza Duszy, byłego frontmana i tekściarza punkowej Śmierci Klinicznej, muzyka uczestniczącego w projekcie Ireneusza Dudka – Shakin Dudi i zarazem autora tekstów do takich legendarnych kompozycji jak m.in. „Malowany ptak” grupy Dżem.

Kilka tygodni temu światło dzienne ujrzała płyta hip-hopowego składu o tomaszowskim rodowodzie występującego pod nazwą „Ludwik Zamenhof”. Dwaj muzycy odpowiedzialni za jej produkcję to Andrzej Zagajewski i Mateusz Nowicki znani są z udziału w takich zespołach jak Crowmoth, czy krakowska Południca, o której pisaliśmy przy okazji wydania przez nią płyty „Spóźnione wejście w XXI wiek”.

Robiąc świąteczne porządki na swoich półkach z płytami znalazłem kilka wydawnictw, o których przytrafiło mi się zapomnieć w natłoku mniej lub bardziej ważnych spraw związanych z życiem osobistym i zawodowym. Tych kilka moich „półkowników” doczeka się oczywiście w najbliższym czasie prezentacji zgodnie z przyjętą przeze mnie zasadą, że albo coś mi się podoba i o tym piszę albo przesłuchuję kilkakrotnie i zapominam na długi, długi czas. Zawsze to lepiej pisać o czymś w pozytywnym kontekście niż tylko i wyłącznie krytykować. Tym bardziej, że osobiście poza tym, że znaleźć można sporą liczbę osób, które twierdzą, że „gram im na nerwach”, żadnym instrumentem muzycznym się nie posługuję. Pierwszą z odnalezionych przeze mnie płytek, do sięgnięcia po które chciałbym Was zachęcić jest prawdziwie wiosenny krążek grupy Radical Garaża pochodzącej z Częstochowy.

Na początku marca, nakładem niezależnego wydawnictwa SP Records ukazała się debiutancka płyta łódzkiej grupy Fonovel zatytułowana „Good Vibe”. Nowy zespół, nowa płyta, jednak muzycy, którzy je tworzą nie są całkowicie anonimowi w branży. Mają już na swoim koncie nagrania z tak znanymi formacjami, jak L.Stadt, czy 19 wiosen. Nie obce są im również zarówno polskie, jak i zagraniczne sceny festiwalowe.

Fundacja Ośrodek KARTA to niezależna organizacja pozarządowa zajmującej się dokumentowaniem i upowszechnianiem historii najnowszej Polski i Europy Środkowo-Wschodniej (od początków XX wieku do roku 1989). Swoją działalność prowadzi prowadzi od 1982 roku, kiedy to ukazało się pierwsze, wtedy jeszcze podziemne wydawnictwo. Ukazuje się ono do dzisiaj w postaci kwartalnika. Fundacja ponadto wydaje również książki i opracowania poświęcone historii najnowszej. Dzisiaj chcielibyśmy zaprezentować Wam, ostatni (65) numer pisma. Streszczenie jego zawartości znajdziecie poniżej. Na szczególną uwagę zasługują wstrząsające fragmenty "Raportu Kurta Gersteina"

W kwietniu 2010, zaledwie rok po ostatnim wydawnictwie, nakładem S.P. RECORDS ukazał się trzeci krążek grupy BRUNO SCHULZ zatytułowany "Nowy lepszy człowiek". Materiał zarejestrowany został w Manximum Records Studio w Łodzi. Realizacją dźwięku zajął się Michał Marciniak. Miks i mastering poszły w ręce Tomasza Bonarowskiego. NLC to album o wiele bardziej przyjazny od poprzedniego (Europa Wschodnia – SP Records 2009) jednak nie pozbawiony charakterystycznego dla zespołu ładunku emocjonalnego i kompozytorskich eksperymentów.

Ostatni koncert Alternative odbył się w rodzinnej Częstochowie w klubie zero 8 października 2010 i ten właśnie występ został zarejestrowany na DVD „100 PROCENT LIVE”, które zostało wzbogacone filmem-dokumentem o burzliwej historii zespołu.

04. marca 2011 miał premierę film Jana Komasy "Sala Samobójców", jedno z najbardziej nowatorskich dzieł we współczesnej polskiej kinematografii. Film ma także świetną ścieżkę dźwiękową, kompozytorem większości utworów jest jeden z najbardziej znanych obecnie polskich twórców muzyki elektronicznej i eksperymentalnej Michał Jacaszek, obok niego w filmie usłyszymy utwory min. Rykardy Parasol (niepublikowane), Stereo Total, Kyst, Blakfish, Kyst...