Tomaszowskie lasy wciąz pełne grzybów

Sezon w tym roku dla grzybiarzy nie był zbyt udany. O ile na przełomie lipca i sierpnia przez krótki czas można było liczyć na zbiory, o tyle miesiące wrzesień i październik nie były zbyt udane dla pasjonatów grzybobrania.

Nasze zbiory w tym roku uratowały gąski, których w tomaszowskich lasach nie brakuje. O ile żółtej nie ma zbyt wiele, o tyle gąski niekształtnej, czyli popularnej "siwej" nie brakuje.

Zapewne niewielu z was wie, ale grzybów jadalnych z rodziny Tricholoma (Gąska) mamy sporo więcej, aniżeli dwa przez większość zbierane gatunki. Przedstawiamy wam trzy najpopularniejsze z nich, którę możecie spotykać dość często. 

Oczywiście my nie polecamy zbierania grzybów, których nie znamy, a nasz artykuł ma jedynie charakter informacyjny.

GĄSKA TOPOLOWA (Grzyb jadalny):

Owocnik - duży masywny ale ubarwienie niepozorne i często niezauważalna w mikoryzie z topolami.
Kapelusz - o średnicy od 60 do 120 mm. W kolorze jasnobrązowy, jasnoszarawobrązowy do czerwonobrązowego. Centralna część ciemniejsza i bez garbka. W kształcie wypukły do rozpostartego, o długo podwiniętym brzegu. W miarę dojrzewania brzeg nieregularnie pofalowany. Powierzchnia gładka i naga. W porze wilgotnej nieco lepka, a podczas pory suchej błyszcząca i lśniąca. Często spękana. Skórka ściągalna.
Blaszki - białe, z wiekiem czerwonawobrązowe poczynając od ostrzy, wąskie, wykrojone, ostrza gładkie.
Trzon - biały z wzdłużnymi włókienkami, brązowieje poczynając od podstawy, bez  pierścienia;  często powyginany, podstawa może być rozszerzona, maczugowata; pełny, twardy.
Miąższ - biały, czerwonobrązowawy pod skórką kapelusza; w kapeluszu gruby;
Zapach - mączny
Smak - łagodny do gorzkawego, mączny.

[reklama2]

GĄSKA ZIEMISTA:

Owocnik- ciemnoszary do szarobrązowego, 4-9cm średnicy, początkowo półkulisty do stożkowatego, potem wypukły lub rozpostarty, zwykle z uwypukleniem w centrum, powierzchnia sucha, matowa, z wiekiem drobno łuseczkowata barwy czarnoszarej, na brzegu mogą być drobne kosmki, suchy promieniście popękany.
Blaszki- początkowo białe, potem szarawe jasnopopielate, do brzegu kapelusza ciemniejsze, ostrze drobno piłkowane, średnio gęste z międzyblaszkami, dość gęste, ząbkiem wykrojone.
Trzon- młody białawy, z wiekiem szary, 40-70 x 10-15 mm, cylindryczny, bardzo kruchy, powierzchnia włóknista lub z drobnymi kosmkami, u szczytu mączyście oprószony u starszych okazów wewnątrz gąbczasty, pusty.
Miąższ- białawy, szarawy, w kapeluszu ciemniejszy, niezmienny, kruchy, smak łagodny, zapach słaby mączny.
Wysyp zarodników- biały.
Występowanie- gatunek pospolity. Wyrasta od sierpnia do listopada, zwykle w lasach sosnowych ale także w innych, zazwyczaj gromadnie.
Zastosowanie- jadalna.

GĄSKA WIERZBOWA:

Kapelusz średnicy 30-60 mm; młody półkulisty, półkulisto-stożkowaty, z wiekiem wypukły, rozpostarty. Powierzchnia sucha, jedwabista, promieniście włókienkowata, czasami delikatnie łuseczkowata, zwłaszcza na szczycie; barwy szarej, szarobrązowej. Brzeg za młodu podwinięty, później rozprostowany, ze zwisającymi nitkowatymi, jedwabistymi szczątkami osłonki. W porze suchej i na starość może promieniście pękać.

Blaszki dość gęste, szarokie, przyrośnięte lub zatokowato wykrojone; białe, szarawe; po uszkodzeniu żółkną.

Trzon walcowaty, szarobrązowawy.

Pierścień przylegający, wełnisto-włókienkowaty, białawy.

Miąższ białawy, po uszkodzeniu żółknie. Smak i zapach łagodny, lekko mączny.

Zarodniki eliptyczne, gładkie. O rozmiarach 4,5-5 x 2,5-3 µm. Wysyp biały, nieamyloidalny.

Występowanie: Na ziemi, w wilgotnych lasach liściastych, łęgowych, parkach; głównie pod wierzbami, rzadziej brzozami. Dość rzadka.

Wartość: Grzyb jadalny.

W listopadzie i w grudniu w naszy lasach spotyka się także Płomennica Zimowa potocznie nazywana przez nas "Listopadówką"  które występują dość często i w dużych ilościach. Grzyb jest nizwykle smaczny w formie zamarynowanej.

PŁOMIENNICA ZIMOWA:

Kapelusz osiąga od 10 do 120 mm średnicy; ma kolor miodowy, pomarańczowożółty, czerwonożółty, kasztanowy, rdzawy z ciemniejszym środkiem; młode owocniki mają kształt półkulisty, który z wiekiem staje się rozpostarty, a u starych owocników kapelusze są powyginane; jest śliski i lepki, zwłaszcza w czasie deszczu; powierzchnia jest gładka, błyszcząca; brzeg ostry, prześwitujący, jaśniejszy od centrum kapelusza; owocniki narastają na siebie dachówkowato.

Blaszki mają barwę białą, kremową, przechodzącą z wiekiem w ochrowożółtą, są rzadkie, zaokrąglone przy trzonie i przyrośnięte do niego.

Trzon osiąga 30 do 100 mm wysokości i 3 do 10 mm grubości; barwy brudnobiałej do kremowej pośrodku rdzawożółtobrunatny u nasady kasztanowobrązowy lub rdzawobrązowy; powierzchnia od góry gładka, poniżej filcowata; pełny, cylindryczny; trzony często zrośnięte podstawami.

Miąższ kremowy, żółtawy, cienki, elastyczny; zapach przyjemny, prawie niewyczuwalny; smak łagodny.

Zarodniki elipsoidalne, gładkie, bezbarwne; 8-9 x 4,5-6 µm; wysyp biały, kremowy.

Występowanie: typowo zimowy grzyb odporny na mrozy, rosnący nawet pod śniegiem na drewnie drzew liściastych: wierzba, olcha, buk. Rośnie od października do kwietnia.

Wartość: smaczny grzyb jadalny, jest też hodowany na pniakach, klocach, słomie. W Japonii wyekstrahowano z grzyba flammulinę - substancje, która ma ponoć właściwości lecznicze. Grzyb jest tam znany jako enoki.

źródło:własne; grzyboland.pl; nagrzyby.pl