single-nomad

Dziwne rzeczy się działy w bliskiej Chengdu, miejscowości, w której się znalazłem - oj, bardzo dziwne. Absurdalność sytuacji, która się wokół mnie rozegrała, a w którą postanowiłem się nie mieszać, jedynie próbując sobie ją wyobrazić z perspektywy trzeciej osoby, sprawiła, że zostałem tam jeszcze cały dzień.

Wieczorem, po odwiedzeniu przymusowej atrakcji turystycznej Chin, próbowałem zasnąć w wielkim łóźku mojego pokoju. Jedna myśl jednak nie pozwalała mi spać. Wykorzystałem w Chinach już dwa tygodnie z 30 dni pobytu a byłem nadal w prowincji Gansu, która przylega do Xinjiang. Przejechałem zatem tylko jedną prowincję, a żeby przedłużyć sobie pobyt, nie płacąc za to ani juana, musiałem zjechać dużo dalej. W toku myśli, próbowałem dojść do tego, co robię źle. W końcu - EUREKA. Zerwałem się z łóżka, odpaliłem laptop i wczytałem jotpega z mapą świata. BINGO - ten kraj jest po prostu ogromny, a ja za wolno się poruszam - pomyślałem. Przypomniało mi się, że gdy wjechałem do Iranu, wydało mi się, że nie uda mi się przejechać i zwiedzić tego kraju w 30 dni. Udało się, dosłownie na styk, przekraczając wizę tylko o jeden dzień, przez co, i tak, miałem spore problemy. W Chinach już, chciałbym tego uniknąć. A ponieważ, czeka mnie tutaj wyrobienie jednej wizy, potrzebuję więcej czasu. Patrząc na mapę i próbując obliczyć ilenaście razy większe od Iranu są Chiny, zaplanowałem dłuższy przeskok.

Gdy tylko dojechałem do Jiuquan, zacząłem poszukiwania noclegu. Idąc wzdłuż głównej drogi wlotowej, natknąłem się na charakterystyczny szyld ze strzałką i kilkoma, losowo wybranymi, chińskimi znaczkami. Co prawda, nie był to hotel, a duży dom z wielkimi oknami na pierwszym piętrze.

Kilka powodów, dlaczego, tam gdzie mam możliwość, wybieram autostop jako formę transportu:

Prostytucja w Chinach jest nielegalna. Nie wiem jakie obowiązują kary bo, jak dotąd, nie zdarzyło mi się być nakrytym w towarzystwie "krawężnikowej spacerowiczki" i, dalej również, w żadnym wypadku, nie mam zamiaru korzystać z tego typu usług, ani sam ich świadczyć. Nie oszukujmy się - za tego typu rozrywki, trzeba czasem słono zapłacić, a na wyniki testów należy nieco odczekać, co zapewnia prawdziwy roller-coaster wrażeń i huśtawkę nastrojów w międzyczasie.

Muszę się przyznać, że ciężko było mi zostawić Korlę i udać się dalej. Tutaj miałem propozycję pracy z mieszkaniem, Kathy i kilku innych znajomych. Tutaj mogłem zaszyć się na jakiś czas i zebrać spokojnie siły przed dalszą podróżą. Ale zaraz..... siły zebrałem przez dwa dni bezczynnego wylegiwania się w mieście, łażenia po parkach, zwiedzania dachów kolejnych budynków i zabawy w jazdę windą tam i spowrotem :-).

Chiny to, ogólnie rzecz biorąc, tani dla przeciętnego Europejczyka kraj. Po ponad tygodniu tutaj, śmiało mogę powiedzieć, że 10 juanów (ok. 1.5 USD) ma tutaj podobną moc do 10 złotych w Polsce. Relacja ta dotyczy większości oferowanych na rynku towarów i usług i, oczywiście, nie jest stałą dla każdego miasta. Niestety, jeśli chodzi o szukanie zakwaterowania, wcale nie jest tak różowo jakby się mogło wydawać. No, chyba, że mamy azjatyckie rysy i płynnie mówimy po chińsku. Hotele w Chinach, żeby zameldować obcokrajowca, muszą posiadać specjalną licencję (czyt. muszą być w jakiś sposób finansowo powiązane z rządem). Niestety, w oczach przedstawicieli chińskich władz, przeciętnemu posiadaczowi białych pośladków pieniądze aż wysypują się z kieszeni i, wyglądając inaczej niż przeciętny lokales, zmuszeni jesteśmy do spania wyłącznie w akredytowanych hotelach, które mają minimum trzy gwiazdki.

Muszę przyznać, że choć, jako zagorzały agnostyk, do kwestii metafizycznych odnoszę się z wielką dozą sceptycyzmu, do małej refleksji, skłoniła mnie jedna z rozmów z Samuelem z Islamabadu na temat Aniołów (on nazywa je Dżinami). Samuel wierzy w ich nadprzyrodzone moce. Dla mnie są zwykłymi, szczęśliwymi zbiegami okoliczności, ale coś jest jednak w tym wszystkim zastanawiającego.

Muszę przyznać, że mimo, iż niedługo minie już tydzień jak jestem w Chinach, nadal nie mogę się otrząsnąć z szoku spowodowanego nie tylko wszechogarniającą nowością i nowoczesnością, ale i nagłą zmianą strefy czasowej. Już na północnym-wschodzie Pakistanu zauważyłem, że coś wcześnie zaczyna się robić ciemno. Tam jednak, spędzałem czas w małych wioskach i niebo nie było przysłonięte wielkimi budynkami.

W Kaszgarze - jednej z dawnych oaz Jedwabnego Szlaku, można spotkać prawdziwą mozaikę kulturową. Najbardziej rzucają się w oczy rodowici Chińczycy (pochodzący przeważnie z innych miast) oraz mniejszość muzułmańska (Uygurowie), zamieszkująca całą, najdalej wysuniętą na zachód, prowincję Chin, Xinjiang (wymowa: [nie śmiejcie się] Śinźiań). Uygurowie plasują się w niższej klasie społeczeństwa.

Po nocy na posterunku policji granicznej dostałem śniadanie. Zastanawiałem się czy może tutaj trochę dłużej nie zostać. Po kilku łykach kawy (herbata na mnie w ogóle nie działa), stwierdziłem, że muszę szybko opuścić rejon pogranicza. Nie żeby ten był jakiś odpychający, ale ogólnie mam jakieś uprzedzenie do tego typu miejsc. A co jeśli znudziłbym się pani celnik i, za karę, był bym deportowany?

Rankiem, z Niko i Mannfredem, poszliśmy do punktu odprawy celno-paszportowej. Granicy pakistańsko-chińskiej, nie da się przekroczyć w inny sposób niż zorganizowanym transportem. Tutaj, celnicy mają ostemplowaną listę pasażerów, Autobus kosztuje ponad 30 dolarów i jest jedyną opcją. Jeśli naszego nazwiska nie ma na liście pasażerów, nie dostaniemy stempla w paszporcie. Dzięki mojemu fuksowi, udało mi się zaoszczędzić pieniądze, których i tak nie miałem (powiedzieli mi, że w Sost jest bankomat - niestety, informacja była nieprawidłowa).

Kiedy w sierpniu wjeżdżałem do Pakistanu, wydawało mi się, że cofnąłem się w czasie o minimum 100 lat. Przez pierwsze dni, bardzo tęskniłem za Iranem. Po tygodniu pobytu, udało mi się w tym kraju zaaklimatyzować. Gdy zbliżał się moment wyjazdu, posuwałem się tak wolno, żeby przedłużyć sobie pobyt (ale to może ze względu na górskie widoki).

Ciąg dalszy relacji Michała Przybylskiego z podróży przez Pakistan.

W czasach gdy media trąbią o kolejnych zamachach, podróż do Pakistanu, na pierwszy rzut oka, mogłaby wydawać się kompletnym debilizmem. Oglądając telewizję lub czytając gazety, można odnieść wrażenie, że koniec świata jest bliski - same strzelaniny, wybuchy, porwania, poronienia i rozwolnienia.

Wysokość? Dla wytrawnych alpinistów, rodowitych górali i doświadczonych amatorów górskiej wspinaczki to żaden problem. Ja niestety do żadnej z tych kategorii nie należę. Z gór, zawsze wyganiało mnie moje własne lenistwo, niskie temperatury (chyba najbardziej) i rozrzedzone powietrze. No właśnie - do czego może w niektórych wypadkach doprowadzić niedostatek tlenu?

Jak wygląda święto zakończenia Ramadanu w Pakistanie.

Wyjazd terenu z bazy wojskowej okazał się dziecinnie prosty. Na pasie wjazdowym jest gęsta kontrola, ale pas wylotowy jest już wolny. Nie mniej jednak, gdyby przyłapali mnie w tym miejscu, skończyłoby się na wielogodzinnym przesłuchaniu i możliwie deportacji (czego nie chciałbym mieć w papierach).

W gospodarstwie Adnana niczego mi nie brakowało. Co wieczór sączyliśmy piwo z rolnikami, traktowanymi tutaj jak członkowie jednej wielkiej rodziny. Kilka razy dziennie dostawałem propozycje odbycia głębszej, duchowej wędrówki i wspólnej kontemplacji absurdalnej rzeczywistości w oparach dymu konopnego (oczywiście odmawiałem).

Z Lahore, uciekłem od razu na wieś. Po zgiełku, chaosie i paraliżu Karachi miałem ochotę odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Zatrzymałem się na jednej z małych wiosek Punjabu, u Adnana, gospodarza wielkiego folwarku i, praktycznie, właściciela całej wioski