Felietony

Miałem okazję być w ostatnim czasie na kilku spotkaniach przedwyborczych z politykami różnych ugrupowań, nie tylko tych, które mają swoją reprezentację w sejmie. Wszyscy oni, poza oczywiście reprezentantami Platformy Obywatelskiej, grają na tej samej fałszywej nucie krytyki obecnie dzierżącego stery polityki państwowej Rządu Donalda Tuska. Scenariusze spotkań są najczęściej niezwykle podobne. Na salę (lub inne miejsce), gdzie zbierają się wpada spóźniony o kilkadziesiąt minut, zdyszany poseł i na wstępie krzyczy, że bardzo przeprasza ale nie mógł dojechać na czas, bo przecież wszędzie remontowane są drogi. Później następuje wywód o tym, że autostrady na EURO nie są budowane, po czym polityk przedstawia wachlarz zarzutów w stosunku do polskiego rządu. W zależności od opcji może to być odpowiedzialność za spowodowanie katastrofy prezydenckiego samolotu lub brak ustawy dotyczącej zapłodnienia in vitro. Generalnie o własnych projektach i koncepcjach się nie mówi. Szczątkowe informacje programowe mają charakter nic nie znaczących ogólników.

Wybory parlamentarne zbliżają się wielkimi krokami. Najlepszym tego znakiem jest uaktywnienie się ostatnio pani poseł - minister z naszego okręgu wyborczego Elżbiety Radziszewskiej, która wyznaczona została 4 lata temu na odpowiedzialną funkcję pełnomocnika rządu mającego za zadanie walczyć z wszelkimi nierównościami społecznymi. W tym czasie nie słychać było o żadnych spektakularnych osiągnięciach naszej parlamentarzystki (może poza tym, że zdarzyło jej się w telewizji geja nazwać gejem i wskazać, kto jest jego partnerem o czym i tak wszyscy wiedzieli) . Może dlatego koledzy z łódzkiej Platformy Obywatelskiej postanowili (nieskutecznie) pozbawić ją miejsca na liście wyborczej. Dzisiaj Radziszewska wraca, wyciąga armaty, na których celowniku znajduje się burmistrz Reszela, w którym to mieście postanowiono uczcić inscenizacją historyczną 200 letnią rocznicę spalenia na stosie ostatniej czarownicy w Europie.

Któż z nas mógłby sobie wyobrazić wesele bez odrobiny alkoholu. Powiedzielibyście „koszmar”.Jednak, bezalkoholowe wesela są popularne w krajach Europy Zachodniej.Młode pary w Polsce powoli zaczynają brać z nich przykład. Dobra muzyka, smaczne dania i odpowiedni wodzirej mogą sprawić, że nikt nie będzie się nudził, a zabawa będzie lepsza niż ta z procentami. Ważna jest również organizacja różnorakich rozrywek i atrakcji.

Pogoda nie rozpieszcza nas tego lata. Zimno, chłodno i smutno. Tak długo czekaliśmy na naszym postoju na gorące słońce i dziewczęta skąpo odziane w jego blasku pląsające. Byłoby co komentować. Ech, te nogi, odsłonięte plecy, dekolty. Sam smak i to wcale nie jego deko. Tymczasem zamiast długonogich, pachnących opalenizną przedstawicielek tej ładniejszej (przynajmniej czasami) płci, będziemy mieć jutro na dziurawym naszym parkingu miejskim eks-parlamentarzystę Janusza Palikota. Może wreszcie się zrobi ciut weselej, bo wiadomości, które obiegły dzisiaj po południu wszystkie zaparkowane na Placu Kościuszki taryfy przyprawiły nas o dreszcze prawdziwej grozy.

Przed naszym miastem i powiatem stoją dwie niespotykane dotąd szanse na szeroką promocję nie tylko w skali kraju ale także całej Europy. Pytanie, czy lokalne władze będą potrafiły je wykorzystać. Pierwsza z nich będzie miała miejsce już w tym roku, wczesną jesienią , przy okazji organizowanych w Spale Dożynek Prezydenckich. Nie wiem ile lat będziemy musieli czekać na kolejne Święto Plonów, jakie odbywać się będzie w czasie trwania Polskiej Prezydencji w Unii Europejskiej. Z cała pewnością Tomaszów Mazowiecki nie ma aż tak dużo czasu.

Wybory parlamentarne zbliżają się wielkimi krokami. Można śmiało nawet powiedzieć, że kampania jest nie tylko w toku ale niczym wyścigowe autko Roberta Kubicy wchodzi na pełnym gazie w przedwyborczy zakręt, by wyjść na ostatnią prostą w chwili ogłoszenia oficjalnego jej startu przez Prezydenta RP.

Stary kawaler, wchodzi na salę wypełnioną po brzegi młodymi ludźmi przy dźwiękach piosenki śpiewanej przez zmarłego na AIDS geja, który w chórku z innymi członkami swojego zespołu zapewnia o tym, że nas rozbawi. I rzeczywiście ubaw jest po same pachy, gdy obserwuje się byłego premiera posadzonego pomiędzy dwoma dziewczątkami, po którym wyraźnie widać, że w ich towarzystwie czuje się cokolwiek nieswojo. No cóż, jedni lubią głaskać myszki a inni trzymać za ogon kota. Zadziwiająca ewolucja światopoglądowa, czy też może brak jakiejkolwiek idei a jedynie łagodzenie kompleksu faceta, który zakłada buty na obcasach, by wydawać się nieco wyższym.

'- Mamy dowody świadczące o tym, że Muammar Kaddafi kupował żołnierzom leki pobudzające seksualnie i kazał im gwałcić kobiety - twierdzi prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze.' - To Libijczycy nie potrafią już gwałcić bez Viagry, he he?' - zaśmiałby się zapewne główny bohater kilku pomniejszych afer i pizzy „Cztery wyroki wicepremiera”, serwowanej w jednym z wrocławskich lokali. Ale ja nie o tym.

Okazuje się, że nie trzeba być nieuczciwym płatnikiem, by utracić dostęp do bieżącej wody. Budzisz się rano, idziesz do łazienki, odkręcasz kurek a z kranu nie leci nic. Pierwsza myśl, jaka przychodzi do głowy jest taka, że to kolejna awaria sieci wodociągowej i pytanie jak długo potrwa usuwanie jej skutków. Nie pozostaje nic innego, jak czekać na jej usunięcie. Następnie sprawdzasz, czy pozostało jeszcze odrobinę wody w czajniku, czy jest jej wystarczająco dużo, by zaparzyć kawę lub herbatę. Mijają minuty, godziny i nic się nie dzieje. Wody w kranach jak nie było, tak nie ma. Na dworze upał a tu nie można wejść pod prysznic. Postanawiasz jednak sprawdzić co się stało. Pytasz sąsiadów, którzy twierdzą, że u nich również wody nie ma. Bierzesz telefon, wykręcasz numer i dzwonisz do „wodociągów” sprawdzić kiedy awaria zostanie usunięta. Dowiadujesz się, że żadnej awarii nie było a wodę odłączono, bo od kilku miesięcy nikt pokwapił się, by zapłacić rachunek za jej zużycie. Zaskoczenie jest tym większe, że dysponujesz pokwitowaniami, według których nic, nikomu nie jesteś winien.

Już za tydzień odbędzie się kolejna edycja Festiwalu „A może byśmy tak… do Tomaszowa”. W tym roku podobnie, jak w ubiegłym, impreza trwać będzie dwa dni. W programie pojawią się zespoły Video, TSA, Habakuk oraz Farba. Poza skróceniem czasu trwania wciąż nie ulega zmianie formuła, która delikatnie mówiąc „trąci myszką”. Jest nie tylko anachroniczna ale też nie spełnia swojej promocyjnej roli. Wciąż zamykamy się w swojej zaściankowości, nie wychodząc poza rogatki miasta. Mimo, że dyskusja na temat formuły toczy się już od blisko dziesięciu lat, zmienia się niewiele a jeśli już to na niekorzyść. 4 lata temu Urząd Miasta podjął próbę publicznej debaty dotyczącej przyszłości imprezy zadając mieszkańcom miasta kilka, dosyć trudnych ale i prostych zarazem pytań. Nie spotkała się ona z żadnym zainteresowaniem ze strony społeczności lokalnej. Do Urzędu wpłynęły 4 odpowiedzi, w tym jedna stanowiąca propozycję o charakterze koncepcyjnym. Przesłała ją… redakcja serwisu NaszTomaszow.pl

Prawie półtora roku trwały moje perypetie związane z odmową zapłaty mandatu karnego, jaki próbowali nałożyć na mnie Strażnicy Miejscy, za to, że ich zdaniem nie wywiązałem się z obowiązku odśnieżenia chodnika przed należąca do mnie posesją przy ulicy Słowackiego. Kilka rozpraw, fałszowanie i dorabianie dokumentów, sprzeczne zeznania i naruszenie ustawy o ochronie danych osobowych. Działania, jakich dopuścili się wobec mnie funkcjonariusze w czarnych mundurach, w mojej ocenie kwalifikują się co najmniej pod kilka paragrafów i chwilami mogłyby być ciekawym materiałem na scenariusz filmu Barei. Opary absurdu unosiły się na Sali Sądowej, czyniąc atmosferę duszną nawet dla doświadczonego sędziego. Zacznijmy jednak od samego początku.

Sprawa tomaszowianina, Roberta Frycza zwanego również Acid Burnem, twórcy witryny internetowej antykomor.pl, nabiera rozpędu. Od dwóch dni jest ona głównym tematem mediów, zarówno tych lokalnych, jak i ogólnopolskich. Sam zainteresowany nie jest w stanie na tę chwilę zrozumieć w jak poważne tarapaty popadł. Najkrócej ujmując „łaska mediów na pstrym koniu jeździ”. Dzisiejszy ulubieniec, może równie szybko stać się obiektem ataku. Także politycy Zbigniew Ziobro i Jacek Kurski, którzy dzisiaj biorą go w obronę, równie szybko, mogą się od niego odwrócić. Acid Burn jednego może być już dzisiaj pewien, jego życie przestało być jego prywatną sprawą. Dziennikarze niczym promienie rentgena prześwietlą go na wylot i znajdą każdą, najmniejszą nawet oznakę „nowotwora”. To się nazywa wpaść w nieczystości po same uszy i nie będzie nikogo, kto poda pomocną rękę.

Co niszczy polski sport? Najkrócej mówiąc: działacze sportowi i politycy. Można by to stwierdzenie skrócić jeszcze bardziej, ponieważ działacz sportowy, to najczęściej lokalny albo ponadlokalny Polityk. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że głównym obiektem zainteresowania Polityka, jest on sam a cała reszta to najczęściej wrażenie, jakie usiłuje lub udaje mu się stworzyć. Swoją działalność sportową, politycy najczęściej traktują w sposób instrumentalny, zarówno w sferze przedmiotowej, jak i podmiotowej. Wykorzystują przy tym wachlarz metod, których nie powstydzili się najbardziej przebiegli oficerowie SB. Stadion to przecież doskonałe miejscem, by szybko rozprowadzić plotkę, poszczuć iksa na igreka, lub podburzyć wszystkich przeciwko wszystkim. Ktoś powie, że miejsce jak każde inne. Nie do końca jest to prawda, bo tu przecież rządzą emocje.

Polski Rząd wypowiedział wojnę stadionowym terrorystom i ulicznym bandytom. Poszkodowani w tej walce czują się prawdziwi kibice, którzy na mecze chodzą nie po to, by dać upust nienawiści czy wszczynać burdy ale aby przeżywać emocje prawdziwe sportowe, związane z rywalizacją na boisku w duchu Pierre de Coubertina. Czy oburzenie wywołane kolejnymi decyzjami wojewodów dotyczące zamykania stadionów jest słuszne? Moim zdaniem jest ono mocno przerośnięte, niczym biceps nafaszerowanego sterydami łysielca.

O tym, że w tomaszowskiej gazecie lokalnej (ale nie tylko) ocieramy się często o absurd nie trzeba chyba nikogo przekonywać, podobnie jak nikt nie ma wątpliwości, że większość polityków co innego robi, co innego mówi a jeszcze co innego myśli. Przodują w tym względzie tomaszowscy reprezentanci Prawa i Sprawiedliwości, których wyczynami mógłby być zaskoczony nawet tak nieobliczalny typ ludzki, jakim jest Jarosław Kaczyński. Obserwując poczynania rodzimego PiS, nie sposób powstrzymać cisnące się na usta pytanie: hipokryzja to, czy schizofrenia?

„Czy wiecie za co mnie lubicie? Im głupszy był mój program, tym wy czuliście się mądrzejsi. Każą wam oddać krew - oddajecie. Każą wam chodzić na czworakach - zrobicie to. Sprzedacie godność, sprzedacie uczciwość, by kupić większy telewizor. By dostać jakiś marny ochłap władzy. Czym różnicie się od tych, na których plujecie?” – tę kwestię wygłosił genialny i nieżyjący już aktor Roman Wilhelmi grający rolę prezentera telewizyjnego Irona Idema w kultowym filmie Piotra Szulkina zatytułowanym „Wojna Światów – następne stulecie”. Nakręcony na początku lat 80-tych film jest niezwykle rzadko dzisiaj pokazywany przez komercyjne i publiczne stacje telewizyjne.

Chciwość, cwaniactwo, niesprawiedliwość społeczna. Najczęstsze zarzuty przeciwko kapitalizmowi podnoszone przez zwolenników koncepcji państwa opiekuńczego dotykają zagadnień etycznych. Opisują dwa przeciwstawne piedestały wartości, gdzie w wariancie liberalnym szczytuje zysk, zaś model socjalny jest zdominowany przez wielkoduszną bezinteresowność. Czy aby na pewno słusznie?

Czy Tomaszów jest miastem bezpiecznym? Zapewne każdy z nas ma własną opinię na ten temat. Często daje się słyszeć głosy o tym, że w naszym mieście zagrożenia czają się praktycznie za każdym rogiem. Duży poziom ubóstwa i olbrzymie dysproporcje w sferze socjalnej rodzą frustrację, która wielu młodych ludzi sprowadza na drogę przestępczą. Na ostatniej Sesji Rady Powiatu Tomaszowskiego radni mieli okazje zapoznać się ze sprawozdaniem z działalności tutejszej Komendy Policji. Często jednak liczby z oficjalnych statystyk wydają się żyć swoim własnym, administracyjnym życiem.

Subkultury mnożą się dziś tak szybko, że trudno za nimi nadążyć. Niektóre są lepiej znane, ale o innych większość z nas wie tyle, że istnieją. Są też zapewne i takie, o których nigdy nie słyszeliśmy. Dlaczego ktoś zaczyna identyfikować się z jedną z nich, dostosowując swój strój i sposób bycia do jakichś niejasnych standardów – to pytanie do psychologów. W swoim tekście Małgorzata Rutkowska nie stara się wyjaśniać przyczyn przynależności do pewnej grupy, natomiast w dość ciekawy sposób ją opisuje. Nie jest to z pewnością “gęsty opis” etnograficzny, natomiast nieco żartobliwa forma ukazuje absurdalność nadmiernego przywiązania do “stylu”. “Emo” to nie tylko subkultura, ale właśnie pewien styl. Z punktu widzenia niezaangażowanego obserwatora nie ma większego znaczenia, czy ktoś jest “emo”, czy jest “ekologiczny”, “rockowy”, czy trendy – każdy, kto za bardzo się stara, jest tak samo zabawny. Podobny tekst mógłby powstać o osobach należących do zupełnie innych “subkultur” czy mających całkiem inny styl. Tak naprawdę chodzi o to, że mamy do czynienia z pewną trudną do pojęcia pozą i w tym sensie emo mają rację – nikt ich nie rozumie.

Trwałość, opoka, fundament, bezpieczeństwo, miłość, oparcie, szacunek. Te słowa pojawiają się najczęściej, kiedy próbujemy zdefiniować rodzinę. Niosą one ze sobą pozytywny ładunek emocjonalny. To na gruncie rodziny tworzone są wzorce zachowań przenoszone następnie na relacje z innymi ludźmi. Co się dzieje jeśli opokę zamienimy na chwiejność, bezpieczeństwo na zagrożenie, miłość w nienawiść a szacunek w zawiść doprawione często dużą ilością alkoholu?